همه ی عابران بی سایه
شب های زیادی ماه را ندیده اند
سایه های سرد
رنگ می شوند
همرنگ زمستان
تا بیراهه ی دور می آیند
عابر تبعیدی لخت
تنهایی های تنت را خود من می پوشم
وقتی سایه ها با دستان خودشان مه را خفه می کنند
نترس عین الف ماه آب می شویم
شاید
خواب زمستانی چشم های کور
مرگمان را بیدار کند
می دانی ؟
خط های بریل تنت
سکوت لالی است
که حجم درد را خوب می خواند
برای تنی که وطتنش تو بودی
آزادی محضی وطن
هیچ پناهنده ی را به آغوش نمی کشی
نیازمندیها
مشغله دارند
آدم ها به استخدام کاغذپارها
بیکارند
درآمدشان بد نیست
همیشه نیازمندیهای خود را می شمارند
بد بختی امروز را با روزنامه ی فردا پاک می کنند
مسیر خوشبختی را با زبانشان طی ......
از بیکاری خود می دزدند
نذر امامزاده ی غیب میکنند
آیا فردا روزنامه ها می نویسند ؟؟
به پدیده نو ظهور بیکار نیازمندیم